Συνέντευξη του Duquende, cantaor του flamenco

Εν όψει της συναυλίας του Duquende με τον Poveda και τον Faiz στις 8 Ιουνίου, ευκαιρία να "ακούσουμε" τον Duque να μιλά για τη δουλειά του. Η συγκεκριμένη συνέντευξη έγινε πριν κυκλοφορήσει το νέο του cd "Mi forma de vivir" τον Φεβρουάριο, αλλά είναι η πιο πρόσφατη που μπόρεσα να βρω στο internet.

“People are starting to recognize me”

Silvia Calado. Madrid, October 2005

Paco de Lucía is responsible for the delay of the new album by Duquende. Besides having him tied up with the ‘Cositas buenas’ Tour, he owes the Catalan cantaor some tangos which are going to be a main attraction on this new record he has been preparing with Chicuelo for over a year now. As the artist explains, it is going to be an album that is “very flamenco, very complete, in which I give free rein to what I feel”. So reveals the title, ‘Mi forma de vivir’ (‘My Way of Life’), which appears with a photo in which he is drinking “from the gypsies' fountain”. A few months after its release, he is scheduled to publish an album recorded live at Cirque d’Hiver in Paris, the same stage as Camarón in 1987.

Why has there been such a long wait for the new Duquende album?

The time I've waited has been due to Paco de Lucía's tour and other work of mine. There's been no chance to get together at the studio, due to work matters. But we've got the album nearly finished. It's just missing some tangos with Paco (de Lucía), which we'll do within a month or so. I'm more looking forward to the album coming out than the public is.

Are those tangos going to be a surprise for you?

Well, I still haven't sung them yet with Paco; I've done them with Chicuelo and Niño Josele. But I want to sing them with Paco the way he likes, so that he can stick in his guitar using my cante as inspiration.

How has the work been done on this recording?

We've worked like a little over a year on the record, the days we were able to get together at the studio. It's been a really mellow album; we've had a comfortable amount of time to do things the way we like to. I think the album is really mine, a flamenco album... my way of life.

And that cover photo?

That's the gypsies' fountain which is next to my house. That was improvised. I started drinking and the photographer who was doing a report on me saw that it was the photo for the album cover.

What styles have you worked on?

It's an album which has everything: it has soleá, it has natural fandangos, it has four bulerías, it has tangos, rumbas, it has alegrías I really like... I've also sung soleá, not soleá through bulerías, since it hasn't been heard in recordings for some time. There's a martinete with Piraña, in which the two of us are there like in the jungle with the percussions. That's what it's like. There's a bit of everything.

What's changed since ‘Samaruco’?

‘Samaruco’ was an idea of Isidro Sanlúcar's. I do stuff on that album which isn't my stuff. And I like it a lot because it gives me the name Duquende and it shakes off the shadow of ‘Camaroncillo’.

Has it been shaken off?

I think that through ‘Samaruco’, people realize I can do my own style, even though I come from that source.

Does Isidro's way of working give you another perspective? He's notorious for squeezing artists he's worked with to the max...

"With Paco de Lucía, even if you're not up to it on a given day, when you hear that guitar on stage, you're born again"

Isidro is really special; he changes things for you. If he sees the chance to squeeze you and make you go down another road... he does it. Since he said I could do everything, we were tied up there all day long. He makes you think, think a lot. And that was really good for me because I've been with his company for eight years and it's like doing solfeggio for a cantaor's voice.

What's it like working with Chicuelo?

With Chicuelo, it's about giving free rein to the things I feel and also to those he's felt. I've guided myself by my stuff, by what I like.

And between sessions, singing with Paco de Lucía...

With Paco, you can imagine. Even if you're tired, even if you're not up to it on a given day, when you hear that guitar on stage, you're born again, you can breathe again.

After so many tours, does he keep on teaching you?

Paco is an inspiration. And every day is a different experience.

You also see in his concerts how the audience appreciates you. It was unbelievable at Las Ventas Bullring...

Thank God, people are starting to recognize me...

Starting?

I think so.

Both ‘Samaruco’ and the previous record with Tomatito keep on getting really good comments...

I think they're albums that need time to be understood. When you listen to them, each day you appreciate some new detail; they're not the kind to listen to just once. When ‘Samaruco’ came out, even young people criticized me, saying the taranta wasn't a taranta; young people got angry with me. They used to say it was really weird. Over time, those same people have told me how hard ‘Samaruco’ is, how nice it is, that every time they listen to it, they like it more. That encourages you.

And are there any songs on this album that can happen to?

This album is like more professed. People's ears are trained to say "olé" where they're supposed to. You can see the feeling on this album really quickly. Though it's really deep, it's really fun; I like it a lot. Like I say, it's perfect for in the car.

Some flamencos are trying to recover the naturalness of the old recordings. Did you record anything live at the studio?

No, because I did a live album in Paris which will be coming out here in a few months. I want it to give a bit of a margin to the studio record. I recorded where Camarón recorded. We listened to it the other day and it sounded good to us. I like that album; we'll see how it's received.

There have been varied projects such as ‘Qawwali Jondo’ during this time. What has that contributed to you?

It's been a very good experience. I was lucky to have Miguel Poveda at my side and those musicians who are too much. They've got really nice voices and they do other stuff which also has a lot to do with flamenco. I think Miguel and I really noticed the bites with the singer's voice and sometimes, Pakistani stuff comes out unintentionally.

Is the tour with the new repertoire already being prepared?

We're getting a tour ready around Central America.

It seems like the right time now that Diego el Cigala has lifted the ban on flamenco in Latin America...

It's always harder for cante flamenco to reach people, but when people know you... they end up getting into it.

http://www.flamenco-world.com/artists/duquende/duquende03102005-1.htm

Ο Λιποτάκτης

Le déserteur (Boris Vian)

Monsieur le président
Je vous fais une lettre
Que vous lirez peut-être
Si vous avez le temps

Je viens de recevoir
Mes papiers militaires
Pour partir à la guerre
Avant mercredi soir

Monsieur le président
Je ne veux pas la faire
Je ne suis pas sur terre
Pour tuer des pauvres gens

C'est pas pour vous fâcher
Il faut que je vous dise
Ma décision est prise
Je m'en vais déserter

Depuis que je suis né
J'ai vu mourir mon père
J'ai vu partir mes frères
Et pleurer mes enfants

Ma mère a tant souffert
Elle est dedans sa tombe
Et se moque des bombes
Et se moque des vers

Quand j'étais prisonnier
On m'a volé ma femme
On m'a volé mon âme
Et tout mon cher passé

Demain de bon matin
Je fermerai ma porte
Au nez des années mortes
J'irai sur les chemins

Je mendierai ma vie
Sur les routes de France
De Bretagne en Provence
Et je dirai aux gens:

« Refusez d'obéir
Refusez de la faire
N'allez pas à la guerre
Refusez de partir »

S'il faut donner son sang
Allez donner le vôtre
Vous êtes bon apôtre
Monsieur le président

Si vous me poursuivez
Prévenez vos gendarmes
Que je n'aurai pas d'armes
Et qu'ils pourront tirer

Biography of Boris Vian

Boris Vian on greenspun.com



Le Déserteur
English translation copyright © 1983 James Prescott

Your Majesty the King, I'm writing you a letter,
Though you might hear me better, if you could hear me sing.
There just came through my door, my army papers warning,
We leave on Monday morning, we march away to war.
Well, I don't fit your plan, I must refuse the shilling,
For I'm no longer willing, to kill my fellow man.
Your Majesty, I say, with due consideration,
It's my determination, I will desert today.

I've seen my father die, I've seen my sisters grieving,
My older brothers leaving, my younger brothers cry.
My mother knew such wrongs, she lies beneath her tombstone,
She cares no more for tombstones, she cares no more for songs.
While I was in the hole, they stole away my good wife,
They stole away my good life, they stole away my soul.
So now I'll slam my door, on all those years of sorrow,
And starting from tomorrow, I'll sleep at home no more.

I'm off to beg my way, to tramp the roads and islands,
From Cornwall to the Highlands, and this is what I'll say:
"Refuse to go to war, refuse to cross the borders,
Refuse to obey orders, desert and fight no more."
If blood must flow this spring, why don't you give a sample?
You'd be a fine example, Your Majesty the King.
If you would hunt me down, tell Tom and Dick and Harry,
No weapon will I carry, and they may gun me down.

Μάθημα επαγγελματισμού και αξιοπρέπειας

Καμμιά φορά -σπάνια είναι αλήθεια- κάποιοι άνθρωποι με τις πράξεις τους μας πληγώνουν αλλά ταυτόχρονα μας κάνουν να νοιώθουμε περήφανοι, γιατί μας δίνουν ένα σημαντικό μάθημα ζωής.

Η Μαρίνα λοιπόν αποφάσισε να αποχωρήσει με αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα, τη στιγμή που την διόρισαν ως Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Ισπανικής Γλώσσας και Πολιτισμού. Γιατί σέβεται την ιδεολογία της και προστατεύει την δική της άποψη για το τι εστί Διδασκαλία, Πανεπιστήμιο, Πολιτισμός, Άνθρωπος.

Ακολουθεί το αποχαιρετιστήριο γράμμα που έστειλε στην απερχόμενη Πρόεδρο του Πανελλήνιου Συλλόγου Φοιτητών Προπτυχιακού Προγράματος Σπουδών Ισπανικής Γλώσσας και Πολιτισμού της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ε.Α.Π.


Atenas, 23 de mayo de 2006

Muy apreciada Cali:

Me dirijo a ti en un tuteo que corresponde a mi manera de tratar con respeto y amistad a todos mis estudiantes, y tú fuiste, además de la extraordinaria Presidenta de la Asociación de Estudiantes de Español, estudiante mía también este año académico.

Antes de empezar esta carta, quisiera dirigir mis más sinceras felicitaciones y mi más profundo reconocimiento a la Asociación de Estudiantes por su esfuerzo mayor y seguido en su lucha estudiantil, en su grito ahogado tantas veces por reivindicaciones dejadas calladas u olvidadas en cajones de alguna oficina de la Universidad o del Ministerio de Educación.
Estuve siempre atenta a cada uno de sus argumentos, de sus interminables solicitudes, de sus compromisos fundamentales en Algo en lo cual creyeron y creen: sus estudios.

Esta carta va dirigida a todos los estudiantes míos del pasado y los que tendrían que ser mis estudiantes en el futuro.

Con esta carta, vengo a despedirme de ustedes.

Si para mí, y desde hace ya varios años, ¨nuestro EAP¨ había tenido un sentido profundo, era por el deseo académico inmenso de compartir con cada uno de ustedes, La Literatura Latinoamericana.

Acabo de recibir mi nombramiento de Αναπληρώτρια Καθηγήτρια, y acabo de renunciar a este puesto supuestamente privilegiado y prestigioso.

Mi ideología, mi fe académica, mi complicidad y mi total compartir con la lucha de los estudiantes, mi pasión por la asignatura de Literatura Latinoamericana que imparto, no me permiten aceptar el puesto.

Νo acepto transformarme en un Quijote solitario que tenga que desempeñar un papel administrativo en el seno del EAP.

No pertenezco a esta realidad universitaria.

Me despido de cada una y de cada uno de ustedes, estudiantes y amigos, con un profundo agradecimiento por su confianza en mí como profesora, y por la amistad compartida a lo largo de cursos y pasillos de espacios (Platonas y ASPAITE) donde sólo nuestras sonrisas ¨reales-maravillosas¨ lo transformaron todo en una alegría por aprender.

Pueden estar seguros que me quedaré siempre fiel consejera para todos los que deseen o necesiten en cualquier momento mi ayuda.

Dra. Marina Catzaras

6ο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Τζαζ 1-5 Ιουνίου 2006

Nono García Flamenco Jazz Quartet

Πέμπτη, 1 Ιουνίου 2006, 21:00

Ο κιθαρίστας Nono García είναι από τους εμπνευστές της Φλαμένκο-Τζαζ στην Ισπανία. Παλαιότερα έπαιζε με τους Vaya Con Dios μέχρι που έφτιαξε το δικό του συγκρότημα. Το 2002 τιμήθηκε με το βραβείο κριτικής για το φλαμένκο. Στη μουσική του Nono García η κιθάρα φλαμένκα διεισδύει στους ρυθμούς της τζαζ, του μπλουζ και της βραζιλιάνικης μουσικής.

Με τον Antonio Serrano έχει κάνει περιοδείες σε όλο τον κόσμο. Αυτός ο δεξιοτέχνης της φυσαρμόνικας έδωσε νέα πνοή σ΄αυτό το μουσικό όργανο, παίζοντας τζαζ αλλά και φλαμένκο, σαν μουσικός του Paco de Lucía (που εξαιτίας του καθυστέρησε αρκετά να ολοκληρωθεί και να κυκλοφορήσει το τελευταίο cd του Duquende και από τότε δεν κάνω κέφι να τον ακούω!).

Ο Norman Hogue στο τρομπόνι, έχει παίξει με τους μεγάλους της τζαζ και της σάλσα στις ΗΠΑ, όπως ο Lionel Hampton και ο Tito Puente (τον θυμάμαι στον Λυκαβηττό, λίγο πριν "φύγει" αστείρευτη ζωντάνια...) ώσπου εγκαταστάθηκε στην Ισπανία, όταν πήγε εκεί να παίξει με τον Ray Baretto.

Ο Guillermo Mc Guill, εκτός από το ότι παίζει ντραμς και κρουστά, είναι και βραβευμένος συνθέτης για χορευτικά έργα φλαμένκο. Στον τελευταίο του δίσκο παίζει με τον σαξοφωνίστα Dave Liebman.

Aυτό το πρωτότυπο κουαρτέτο εμπνέεται από τα διαφορετικά στυλ του Ατλαντικού Ωκεανού και απογειώνεται με την mestiza κιθάρα του Nono.

H εκδήλωση γίνεται σε συνεργασία με τον Δήμο Αθηναίων και την Πρεσβεία της Ισπανίας στην Ελλάδα, στην Τεχνόπολη, Πειραιώς 100, στο Γκάζι. Η είσοδος είναι ελεύθερη.

(Από το ενημερωτικό έντυπο των Πολιτιστικών Εκδηλώσεων του Instituto Cervantes Atenas, Μάϊος 2006)

Κινηματογραφικός Κύκλος "Αφιέρωμα στη Μουσική"

Σε συνεργασία με τον κινηματογράφο Μικρόκοσμο (Λ.Συγγρού 106, 2109215305), το Ινστιντούτο Θερβάντες οργανώνει ένα αφιέρωμα στην μουσική, με ένα κινηματογραφικό κύκλο υποτιτλισμένο στα ελληνικά, που περιλαμβάνει ταινίες σκηνοθετών όπως ο Κάρλος Σάουρα και ο Φερνάντο Τρουέμπα.
Μετά την τελευταία προβολή, οι θεατές μπορούν να μείνουν στο μπαρ του κινηματογράφου, για ν΄ακούσουν μουσική σχετική με την ταινία.

(Από το έντυπο Πολιτιστικών Εκδηλώσεων του Instituto Cervantes Atenas, Mάϊος 2006)

Αναλυτικά, πληροφορίες για τις ταινίες στο www.cultureguide.gr

Δεν πιστεύω στα μάτια μου!

Το "Τέρας της Βαρκελώνης"* στην Αθήνα; Ο "Δούκας" εδώ;

Διαβάζω το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών 2006 και δεν πιστεύω στα μάτια μου.

Από ό,τι φαντάζομαι, επειδή τραγουδά με τον Poveda (που συμπτωματικά έγραφα για το cd του σε ποίηση Rafael Albertí πριν λίγες μέρες) και τον Faiz Ali Faiz, ο Duquende δε θα μπορέσει να ξεδιπλώσει ίσως στους Έλληνες το ταλέντο του σε όλο του το μεγαλείο γιατί θα μοιραστεί τη σκηνή...

Αν και πολύ πιθανό να "κλέψει την παράσταση". Γιατί ο Duque είναι ένας cantaor, ένας αληθινός αυθεντικός μεγάλος τραγουδιστής του flamenco.

Έχω γράψει συχνά σε αυτό το blog για εκείνον, για τις συναυλίες του και την "ιερή ανατριχίλα" που δημιουργεί στο κοινό του. Έχω γράψει και για το τελευταίο cd του Mi Forma De Vivir που κατάφερε τελικά να κυκλοφορήσει με καθυστέρηση κάποιων μηνών, λόγω "παιχνιδιών" κάποιων πιο διάσημων στο χώρο του που "έβγαζαν" τα δικά τους την ίδια εποχή και δεν ήθελαν τίποτα να μετριάσει την λάμψη τους.

Ο Duquende όμως είναι "αλλού". Κυρίως, βαθειά στις καρδιές όσων αγαπούν το flamenco. Όχι το κράμα, όχι την σύγχρονη εμπορική του μορφή -που επίσης είναι αξιόλογα ακούσματα- αλλά το flamenco που έκανε αγαπητό στον κόσμο ο Camarón de la Isla. Που είχε αναγνωρίσει το ταλέντο του Juan Cortés από το Sabadell όταν ήταν ακόμα ένας 9χρονος πιτσιρικάς και τον είχε ανεβάσει να τραγουδήσει στη σκηνή, συνοδεύοντας ο ίδιος με την κιθάρα του.

Στις 8 Ιούνη, στον χώρο "Σχολείο"στην οδό Πειραιώς, θα πάμε να ακούσουμε και να δούμε ένα μάθημα που θα μας μείνει αξέχαστο. Γιατί η εμπειρία του να ακούει κανείς ζωντανά το "Τέρας της Βαρκελώνης", μένει αξέχαστη.

*Έτσι τον αποκαλεί ο κιθαρίστας Paco de Lucía.

Qawwali - Flamenco

Οι καλές φίλες...

... δεν ξέρω αν πηγαίνουν στον Παράδεισο. Σίγουρα πάντως πηγαίνουν εσπευσμένα στα health food stores του Exeter για να βρουν το κατάλληλο τσαγάκι για το κρύωμα!

Thanks Popps!

Aν κάποιος έχει κάποια ιδέα για το που μπορώ να βρω και στην Αθήνα τσάϊ με γλυκόριζα, ας το μαρτυρήσει, μην το κρατήσει για τον εαυτό του, παρακαλώ πολύ!!!

Ο Paco Ignacio Taibo II στη Στοά του Βιβλίου

Με χαρά διάβασα στο blog του Βασίλη Ρούβαλη για την παρουσίαση του βιβλίου "Ανήσυχοι νεκροί" του Μεξικανού Paco Ignacio Taibo II με συμμετοχή του ίδιου του συγγραφέα, στην Αθήνα. Η εκδήλωση -που διοργανώνουν οι εκδόσεις Άγρα και Κέδρος- θα γίνει στη Στοά του Βιβλίου, την Τρίτη 23 Μαϊου στις 8 το βράδυ. To βιβλίο είναι "νουβέλα για 4 χέρια", γραμμένο από τον Taibo και τον Subcomandante Marcos.

Πολύ ενδιαφέρουσα και η συνέντευξη που είχε πάρει για λογαριασμό της Ελευθεροτυπίας o Ρούβαλης πριν περίπου 1 χρόνο και αναδημοσιεύεται στο blog του.



Paco Ignacio Taibo II
Συνέντευξη του Taibo
Από την παρουσίαση του Muertos Ιncómodos στην Nezahualcóyotl
Αποσπάσματα από το Muertos Incómodos

Οι "εναπομείναντες" των Buena Vista Social Club

Σήμερα θα ακούσουμε για άλλη μια φορά τους "εναπομείναντες" από τους Buena Vista Social Club, Cachaíto López, Manuel Mirabal, Jesús Ramos και Manuel Galbán, να παίζουν για μας όμορφες μουσικές στον Κεραμεικό.

Θα μας λείψουν οι υπόλοιποι. Ο αγαπημένος μου ήταν ο παππούς Compay Segundo με την βαθειά φωνή και το σοφό χιούμορ. Θυμάμαι τον Ibrahim στο Λυκαβηττό να μας λέει χαμογελώντας γλυκά "ευκαριστώ πουλί" με ένα λι πελοποννησιακής προφοράς. Τον Rubén που τον υποβάσταζαν για να βγει στη σκηνή, μέχρι που κάθισε στο πιάνο και μας έκοψε την ανάσα. Την Omara -και τότε που ήρθαν όλοι μαζί, αλλά και αργότερα στο Γκάζι- να μας συνεπαίρνει με την Sitiera της και με το αισθησιακό της λίκνισμα.

Η πώληση των εισιτηρίων ολοκληρώθηκε αρκετές μέρες νωρίτερα, προφανώς ο κόσμος ήθελε από καιρό να τους ακούσει και πάλι. Την τελευταία φορά, πριν 2 χρόνια, η συναυλία της Omara Portuondo ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή επειδή έβρεξε για 5΄ μία ώρα πριν αρχίσει η εκδήλωση, αυτό τουλάχιστον ήταν η επίσημη δικαιολογία , αν και πολλά είχαν ακουστεί.

Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη το περασμένο καλοκαίρι στον Bebo Valdés, όπου κρατούσα την πρώτη ομπρέλλα που άνοιξε κατά τη διάρκεια της συναυλίας, την οποία διέκοψαν για 1 ώρα μέχρι να σταματήσει η βροχή και στη συνέχεια επιστρέψαμε όλοι στις βρεγμένες θέσεις μας για να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τον Bebo στο πιάνο... ποιός ξέρει τί είχε γίνει με την Omara, μέσα Ιουλίου, ο κόσμος έλειπε, πιθανότατα να είχαν κοπεί πολύ λίγα εισιτήρια και να συνέφερε περισσότερο η είσπραξη της ασφάλειας, ποιός ξέρει... Άκουσα ότι θα έρθει και πάλι μόνη της στην Ελλάδα κάποια στιγμή τον Νοέμβριο, ελπίζω να πάνε όλα καλά αυτήν τη φορά.

Ο "jefe" κάνει ένα μικρό αφιέρωμα στους Buena Vista και μια πρώτη εκτίμηση για το πως θα κυλήσουν σήμερα τα πράγματα στον Κεραμεικό, στο Latin Music .

Afro Cuban All Stars (αρκετοί ήταν μέλη του Buena Vista Social Club)

Hoy vuelvo a la frontera για λίγο καιρό ακόμα

Γερουσιαστές και βουλευτές Μεξικανοί σχολίασαν με αρνητικό τρόπο την απόφαση της Αμερικανικής Γερουσίας να χτιστεί άμεσα ένας τοίχος 595 χιλιομέτρων κατά μήκος των συνόρων της Αμερικής με το Μεξικό, για να μπει φρένο στην παράνομη μετανάστευση. Ο πρόεδρος της μόνιμης επιτροπής του Μεξικανικού Κονγκρέσου, γερουσιαστής Enrique Jackson, του κόμματος Revolucionario Institucional, είπε χθες ότι ο τοίχος δεν ευνοεί τη σχέση ανάμεσα στα δύο έθνη, θεωρείται σαν εχθρική πράξη, αδέξια και αδικαιολόγητη, δεν βοηθά την καλή γειτονία και δεν ανταποκρίνεται στην στενή αμοιβαία σχέση που υπάρχει μέχρι τώρα ανάμεσα στις δύο χώρες.

Κρίμα που δεν έχω το τραγούδι της Lila Downs για την επιστροφή στα fronteras. Θα ήταν ιδανική μουσική υπόκρουση για λίγο ακόμα, μέχρι να χτιστεί ο νέος τοίχος του αίσχους και να μην μπορεί κανείς να τραγουδά πια "hoy vuelvo a la frontera"...

Miguel Poveda - Poemas del exilio de Rafael Alberti

Έλαβα ένα email σήμερα, από άγνωστο προς εμένα αποστολέα. Με ενημέρωνε ότι αύριο Τετάρτη στις 9 το βράδυ στο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ, "ο συνθέτης Δημήτρης Μαραμής θα παρουσιάσει τον κύκλο 12 τραγουδιών «ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΕΡΩΤΑΣ» σε ποίηση Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα και μετάφραση Σωτήρη Τριβιζά... Θα ερμηνεύσει ο Κωνσταντίνος Κληρονόμος και στο πιάνο ο συνθέτης... Τιμή εισόδου με ποτό 15 ευρώ."

Θυμήθηκα λοιπόν ένα δυνατό καβγά, όταν κάποιος Ισπανός τόλμησε να πει ότι υπάρχει μερίδα του πνευματικού κόσμου στην χώρα του που αποκαλεί τον Lorca loca με σαφώς κοροϊδευτική διάθεση. Πόσο είχε ακουστεί σαν βλασφημία σε αρκετούς αυτό το σχόλιο. Προσωπικά, προτιμώ τον Rafael Alberti. Που πιθανότατα αν είχε σκοτωθεί και αυτός στον εμφύλιο να είχε γίνει εξίσου διάσημος και να διαβαζόταν με πάθος και έξω από τα σύνορα της πατρίδας του.

Ένα από τα νεαρά αστέρια του flamenco, ο Miguel Poveda, έχει τραγουδήσει τα Ποιήματα της Εξορίας του Alberti, σε μουσική του Enric Palomar.

Ακούμε εδώ την Nana de la cigüeña.

Ψαρονέφρι με φράουλες και σοκολάτα

Αν μπορούσα να φτιάξω ένα φαγητό για την γιορτή της Μητέρας και να το μοιραστώ με την μαμά μου, θα έφτιαχνα μάλλον ψαρονέφρι με φράουλες και σοκολάτα. Πιστεύω ότι θα της άρεσε, γιατί δεν σταμάτησε ποτέ να κάνει δοκιμές και να βάζει το δικό της χρώμα και άποψη στον "παραδοσιακό" τρόπο μαγειρέματος της εποχής της.

Η συνταγή είναι πολύ απλή στην εφαρμογή. Ψαρονέφρι κομμένο σε κομμάτια, σωταρισμένο σε ελαιόλαδο και λίγο βούτυρο (για την μυρωδιά), σβησμένο με κονιάκ. Στην συνέχεια αρκετή Νάουσσα, λίγο νερό, ξύδι βαλσαμικό, chillies, μισή σκελίδα σκόρδο, αλάτι, ρίγανη και πάπρικα. Προς το τέλος οι φράουλες και μαύρη σοκολάτα, ένα μικρό κομμάτι. Προαιρερικά, φιστίκια Αιγίνης.

Ήχοι από την Κούβα

Οrishas σήμερα και hip hop με έντονες κουβανέζικες καταβολές. Σύγχρονη μοντέρνα μουσική που βασίζεται σε παραδοσιακούς ρυθμούς και ακούσματα της Κούβας.

Οι εναπομείναντες μουσικοί του Buena Vista Social Club την επόμενη Παρασκευή.

Όμορφα ξεκινά -συναυλιακά τουλάχιστον- το φετινό καλοκαίρι!

"Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις"

Ο Pedro Navaja "πολυεθνικός" στην τηλεόραση;

Πρόσφατα διάβασα ένα αφιέρωμα για τον Pedro Navaja με πολύ καλή μετάφραση των στίχων στο Latin Music and Culture του Βασίλη Σταματίου.

Ο Pedro Navaja ήταν το πρώτο τραγούδι που μου ζητήθηκε να μεταφράσω στα ισπανικά, στα χρόνια του Ισπανικού Σπουδαστηρίου. Και τί λόγια ήταν αυτά! Μάγκας και άγριος, με σουγιά στην τσέπη, με χρυσό δόντι που αστράφτει, καμπαρντίνα, καπέλλο και μαύρα γιαλιά. Μαχαιρώνει την πόρνη και εκείνη την ώρα που πέφτει καταφέρνει να τον πυροβολήσει, καθώς «η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις, γεμάτη εκπλήξεις είναι η ζωή» όπως ακούγεται και στο ρεφραίν.

Από ό,τι μαθαίνω, έχει ξεκινήσει να γυρίζεται μία μίνι σειρά 5 επεισοδίων στην Βαρκελώνη, την Νέα Υόρη, το Μεξικό και τον Παναμά, όπου ο Pedro Navaja θα αποκτήσει και τηλεοπτική μορφή. Η σειρά θα παιχτεί σε περισσότερες από 20 χώρες στην Ευρώπη και στην Αμερική. Παρόλα αυτά, ο δημιουργός του -νυν υπουργός τουρισμού και σπουδαίος καλλιτέχνης- Rubén Blades δηλώνει ότι κανείς δεν έχει ζητήσει και πάρει την άδειά του για το γύρισμα. Σίγουρα πάντως θα έχει ενδιαφέρον να δούμε και στην Ευρώπη την τηλεοπτική μεταφορά του.

Ακούμε τον Pedro Navaja εδώ.

El Universo
Estación Tierra

Ronda - η γη των bandoleros

Ο πιο εντυπωσιακός σταθμός αυτού του ταξιδιού, σε 1200 μέτρα υψόμετρο. Στην καρδιά της οροσειράς Serranía de Ronda, πάνω σε ένα πλατώ βράχων που ορθώνονται πάνω από τον ποταμό Guadalevín. Ήδη από την Παλαιολιθική εποχή υπάρχουν δείγματα ανθρώπινης παρουσίας στην περιοχή. Στην θέση όπου βρίσκεται σήμερα η Ronda εμφανίζονται τα πρώτα δείγματα οργανωμένης ζωής την εποχή των Ρωμαίων, με το Castillo del Laurel. Κατά τη διάρκεια της παραμονής των Μαυριτανών στην Ιβηρική χερσόνησο, η Ronda έγινε ένα από τα πιο σημαντικά βασίλεια της Taifa. Μετά από πολλές δυσκολίες, το 1485 κατάφεραν οι Reyes Católicos να καθυποτάξουν το μέρος. Τόπος συνδεδεμένος με τις ταυρομαχίες, οι ντόπιοι ισχυρίζονται ότι εκεί δημιουργήθηκε το σύγχρονο νέο είδος ταυρομαχίας, πεζή. Οι bandoleros του 19ου αιώνα έδωσαν μια ρομαντική χροιά στην Ronda, γι αυτό και αποτελούσε σημαντικό ταξιδιωτικό προορισμό των Ρομαντικών συγγραφέων της εποχής.

Αποτελούν την ισπανική εκδοχή του Ρομπέν των Δασών, κατά μία έννοια. Η ιστορία τους αρχίζει να γίνεται γνωστή τo 1810, όταν 1400 bandoleros της Ronda ενώθηκαν με στρατιώτες της Σεβίλλης και της Γρανάδας και κατάφεραν όλοι μαζί στην μάχη του Bailén, να αναγκάσουν τα Γαλλικά στρατεύματα και τον Ναπολέοντα να εγκαταλείψουν την Μαδρίτη. Από εκείνη τη στιγμή και μετά όλη η αντίσταση οργανώθηκε και επικεντρώθηκε στα βουνά της Ronda, αναγκάζοντας τους Γάλλους να κρατούν μία μεγάλη ομάδα του στρατεύματος στην περιοχή, υπό την διοίκηση του στρατηγού Boussian, τον οποίο και κατάφεραν να σκοτώσουν οι bandoleros σε κάποια από τις μάχες έξω από την Ronda. Με έντονο το πνεύμα της ελευθερίας, οι Rondeños πάντα αντιδρούσαν ενάντια σε όποια μορφή κατοχής, καταστολής και δικτατορίας, αγαπώντας έντονα τη ζωή και την φύση, ενωμένοι στη φτώχεια, πολεμώντας την αδικία, διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή και -κυρίως- το δικαίωμά τους της αυτοδιάθεσης.

Κάποιοι Ανδαλουσιανοί ευτυχώς μας είχαν ενημερώσει και τονίσει να αγοράσουμε την σπεσιαλιτέ γλυκών που έφτιαχναν αρχικά οι μοναχές στην Ronda, τα Yemas del Tajo. Αυγό και ζάχαρη κυρίως, πολύ ομιλητικοί και ευγενικοί οι παρασκευαστές τους. Πρόθυμοι να μιλήσουν για την ιστορία τους, την οικογένειά τους, τα γλυκά τους, τον τόπο τους.

Η πιο παλιά plaza de toros στην Ισπανία, εγκαινιάστηκε στην Feria του Μάη του 1785 και είναι η κοιτίδα του toreo a pie, με 66 μέτρα διάμετρο.

Tην πόλη χωρίζει στα δύο το φαράγγι του Tajo, από όπου περνά και ο Guadalevín.
Ζαλίστηκα και μόνο από τη θέα του Mirador del Paseo Blas Infante και "στράβωσα" την φωτογραφία. Αν μεγεθυνθεί, φαίνεται το μικρό μπαλκονάκι πάνω από τον γκρεμό όπου θεωρείται ιδανικό σημείο για να θαυμάσει κανείς την Ισπανική φύση.

To σπίτι του San Juan Bosco, της εποχής των μοντερνιστών, έχει εντυπωσιακή θέα προς την Νέα Γέφυρα και οι ιδιοκτήτες του για μικρό αντίτιμο επιτρέπουν την είσοδο σε κάποιους κεντρικούς χώρους και στον κήπο.


Στην Ισπανία είναι πολύ συνηθισμένο να κρατούν την πρόσοψη των κτιρίων ανέπαφη και να ξαναχτίζουν όλο το πίσω μέρος από την αρχή. Εδώ ίσως δεν φαίνεται τόσο εντυπωσιακό το επιχείρημα γιατί είναι χαμηλό το κτίριο, το ίδιο όμως γίνεται για παράδειγμα και στα πολυόροφα κτίσματα της εποχής των μοντερνιστών, στην Βαρκελώνη.

Η Puente Nuevo (νέα γέφυρα) είναι ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα μέρη της Ισπανίας. Αρκετή ώρα κατάβασης για να βρεθούμε στο ιδανικό σημείο γι αυτές τις φωτογραφίες, σίγουρα πάντως η θέα μας αποζημίωσε για το λαχάνιασμα και το ζόρισμα στην επιστροφή. Ήδη οι πρώτες προσπάθειες να ενωθούν οι δύο πλευρές της Ronda έγιναν το 16ο αιώνα στο πιο βαθύ σημείο του φαραγγιού. Το 1735 χτίστηκε άλλη γέφυρα που καταποντίστηκε 6 χρόνια αργότερα. Η σημερινή είναι του 1793. Το κτίσμα που βρίσκεται στο κέντρο της γέφυρας χρησιμοποιήθηκε αρκετά χρόνια σαν φυλακή!

Το Palacio de Mondragón είναι χαρακτηριστικό δείγμα της αστικής αρχιτεκτονικής της πόλης. Χτίστηκε το 1491 και χωρίζεται σε 3 patios, με 3 διαφορετικά στυλ: το αναγεννησιακό, το γοτθικό και το mudéjar. Ο κήπος βέβαια είναι καθαρό αποτέλεσμα ανδαλουσιανής επίδρασης.

Βάγια σε πολλά μπαλκόνια, μιας και βρεθήκαμε εκεί την εβδομάδα μετά το Πάσχα των Καθολικών.
Στο σπίτι του Βασιλιά των Μαυριτανών ομολογώ ότι πιαστήκαμε ελαφρώς κορόϊδα, γιατί δεν είχα προλάβει να διαβάσω όλη την ιστορία της Ronda. Μόνο Casa del Rey Moro δεν είναι στην πραγματικότητα, αφού χτίστηκε τον 18ο αιώνα. Είσοδος 4 euros το άτομο τελικά μόνο για τους "μαυριτανικούς κήπους" που φτιάχτηκαν από τον Γάλλο Jean Claude Forestier το 1912 και το Ορυχείο νερού.
Αυτό πραγματικά φτιάχτηκε τον 14ο αιώνα από τους Μαυαριτανούς και βοήθησε πολύ στον εφοδιασμό της περιοχής σε νερό στη διάρκεια διαφόρων πολιορκιών. 365 σκαλοπάτια χαραγμένα πάνω στο βράχο, γλυστερά από την υγρασία, οδηγούν στο βάθος του φαραγγιού. Μετά την περιπέτεια ανάβασης στην κορυφή του Αγίου Πέτρου πέρισυ, υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας ότι τέτοιες ταλαιπωρίες πρέπει να τις αποφεύγουμε γιατί δεν βρισκόμαστε πια στην πρώτη νεότητα και έτσι περιοριστήκαμε να φωτογραφίσουμε από ψηλά. Την καλή μας πράξη κάναμε βοηθώντας μία μεσήλικα Αγγλίδα που ανέβαινε έντρομη και προσπαθούσε να βρει την έξοδο, γιατί φοβόταν ότι θα έπεφτε από τα σκαλιά. Βαρειά η καλογερική και μετά τη διαδρομή για τις φωτογραφίες της Νέας Γέφυρας προτιμήσαμε να ξεκουραστούμε στον όμορφο κήπο. Δεν προλάβαμε να επισκεφθούμε τα αραβικά μπάνια, που είναι τα πιο καλά διατηρημένα στην Ισπανία, χτισμένα στα τέλη του 13ου αιώνα. Την επόμενη φορά ίσως...

Málaga - Απρίλης 2006

Μια συναυλία οδήγησε πρόσφατα τα βήματά μας στην Ανδαλουσία και συγκεκριμένα στην Μálaga. Γιατί το φλαμένκο έρχεται από τον Νοτιά και είναι μια μαγική τέχνη, όπως σωστά λέει και ο τίτλος της εκδήλωσης. Merche Esmeralda και χορός γεμάτος πάθος και ταλέντο από μια 63χρονη που η μέση της σχηματίζει ένα Π φτάνοντας σχεδόν μέχρι τα πόδια όταν σκύβει προς τα πίσω, με συνοδεία 2 κιθάρων του φλαμένκο και 2 τσιγγάνων τραγουδιστών. 45 λεπτά κατάφερε να μας κρατήσει, "πολεμώντας" μόνη της με την σκηνή, χορεύοντας με τρόπο δυνατό γεμάτο γνώση. Και μετά, Diego El Cigala. Ένας άνθρωπος γεννημένος με χάρισμα όχι μόνο φωνής αλλά και επικοινωνίας. Απλά άψογος. Με το κρασί του στο χέρι, κουβεντιάζοντας με το κοινό, σαν στοργικός "κολλητός" απένταντι στους μουσικούς, κατάφερε να δέσει με τους καλλιτέχνες που τον συνόδευσαν το κουβανέζικο son, την jazz και το flamenco με μοναδικό τρόπο. Άνετος, αν και ελαφρά κρυωμένος, έμπειρος οικοδεσπότης. Τα cds του μου φαίνονται πλέον μια φτωχή απομίμηση της ζωντανής ερμηνείας του. Με μεγάλο ατού τον πιανίστα, σώμα Οβελίξ με κεφάλι της γυναίκας του ψαρρά στον Αστερίξ και ταλέντο σε μέγεθος μενίρ. Αυτό το "τέρας" κόντεψε να κλέψει την παράσταση από τον Diego, παίζοντας όρθιος επί 20΄, σολάροντας και κάνοντας όλο το κοινό να παραληρεί. Συνδυάζουν στίχους και αποσπάσματα από το τελευταίο cd του Diego αφιερωμένο στον Picasso και τραγουδούν τις 2 Gardenias, με ρεφραίν “para ti, Picasso» Τελευταίο τραγούδι η πασίγνωστη copla La Bien Pagá. Ξαφνικά, εμφανίζεται και πάλι στη σκηνή η Merche, ντυμένη σε εκτυφλωτικό κόκκινο της φωτιάς, με το ανδαλουσιανό μαντήλι ριγμένο με τέχνη στον ώμο. Το τραγούδι μιλά για μια «καλοπληρωμένη» που κάποτε ο αγαπημένος βαρέθηκε να την πληρώνει και την αποχαιρετά με σκληρά λόγια. Η Merche λικνίζεται με σκληρή σεξουαλικότητα, κουνά τους γοφούς σε αρχαίους ρυθμούς, πραγματικά είναι απίστευτο ότι αυτή η γυναίκα είναι 63 χρόνων. Τυλίγει ελαφρά περιφρονητικά τον Diego με το μαντήλι. Το βλέμμα της διαπεραστικό. Οι μουσικοί πραγματικά «τα δίνουν όλα», για τον Diego τί να πω; Καταπληκτικός, ξεχνά το κρύωμα, ξεχνά εμάς, ζει το τραγούδι, τον ρυθμό. Στο τέλος, η Merche παίρνει το μαντήλι και αποχωρεί. Το «δέσιμο» των στίχων του τραγουδιού με τον τρόπο ερμηνείας όλων τους, ένα θέαμα αξέχαστο. Εξαιρετική παράσταση στο σύνολό της, άξιζε το ταξίδι μέχρι εκεί. Κόστος εισιτηρίου; 14 euros. Αυτές είναι οι τιμές στην Ισπανία!

Βόλτα στην Μάλαγα. Νομίζω τέταρτη σε πληθυσμό πόλη της Ισπανίας και πρωτεύουσα της Costa del Sol. Mε πρώτους κατοίκους τους Φοίνικες, στα τέλη του 8 αιώνα π.Χ. Λίγο αργότερα, ένα πέρασμα και από τους Έλληνες. Οι Καρθαγένιοι, οι Ρωμαίοι, οι Μαυριτανοί... Η Μάλαγα δε θα αποτελούσε ποτέ κύριο προορισμό ταξιδιού, αν δεν υπήρχε η συναυλία. Την περίμενα πολύ χειρότερη, πιο απρόσωπη, λόγω του έντονου τουριστικού χρώματος που την χαρακτηρίζει. Παρόλα αυτά, έχει μέρη όμορφα και με ιστορία, όπως τελικά όλες οι γωνιές του κόσμου, αρκεί ο ταξιδιώτης να θέλει να περπατήσει, να γεμίσει εικόνες, να επικοινωνήσει. Κάστρο του Gibralfaro του 11ου αιώνα, παλάτι Alcazaba του Badis, του βασιλιά «Ζiri» της Γρανάδα την εποχή των Βασιλείων της Taifa, στα μέσα του 11 αιώνα. Καθεδρικός, που έκανε σχεδόν 250 χρόνια να ολοκληρωθεί η κατασκευή του το 1782, Ρωμαϊκό Θέατρο, Μουσείο αφιερωμένο στον Picasso. Το πέρασμα των Μαυριτανών είναι πολύ έντονο και σε αυτήν την γωνιά της Ιβηρικής χερσονήσου.

Botellón στην κεντρική πλατεία της Málaga Plaza Merced, όπου βρίσκεται και το σπίτι που γεννήθηκε ο Picasso. Έχοντας διαβάσει και ακούσει πολλά για το νέο τρόπος διασκέδασης των Ισπανών (και αντίδρασης στις υψηλές τιμές γενικότερα, που βέβαια συγκριτικά με τις δικές μας είναι μια χαρά, 20-30% χαμηλότερες ανάλογα την περιοχή), που μαζεύονται στις πλατείες με ποτά και αναψυκτικά που έχουν φέρει από το σπίτι και διασκεδάζουν εκεί μέχρι τις πρωινές ώρες, ομολογώ ότι απογοητεύτηκα. Γιατί στο συγκεκριμένο botellón υπήρχε ελάχιστη συμμετοχή και καθόλου κέφι. Σε αντίθεση με την κατάσταση σε γύρω δρόμους, στα στενά της νυχτερινής ζωής της Málaga, όπου ο κόσμος έπινε, έτρωγε και κάπνιζε μέχρι τελικής πτώσης. Απαγορεύτηκε το τσιγάρο στα μαγαζιά από αρχές του χρόνου στην Ισπανία. Τα μαγαζιά χρειάζονται ειδική άδεια. ΟΚ, στα ΜΜΕ και στον κόσμο ήταν εκεί κοντά στις γιορτές των Χριστουγέννων πρώτο θέμα συζήτησης, επικρατούσε αναταραχή και αγωνία. Δεν είδα πουθενά σε αυτό το ταξίδι να μην συνεχίζουν να καπνίζουν σαν φουγάρα, παντού! Προφανώς, όλοι εφοδιάστηκαν με ειδικές άδειες και προφανώς πληρώνουν κάποιον extra φόρο.

Στο δρόμο για το Jeréz de la Frontera. Entre Ceuta y Gibraltar, όπως τραγουδά και ο Manu.

Συνεχίζεται...